-
1 παχύς
παχύς, εῖα, ύ (mit πήγνυμι zusammenhangend), dick, feist, fett, fleischig, wohlbeleibt; χείρ, αὐχήν, μηρός, Hom. ll. 5, 309 u. öfter, 16, 473 Od. 9, 372. 10, 439, immer im guten Sinne, von kräftiger, stattlicher Fülle der Glieder; πούς, Hes. O. 499; περὶ σφυρὸν παχεῖα μισητὴ γυνή, poet. bei Schol. Ar. Avv. 1619, von einem liederlichen Weibe, das kurze Hacken hat, bald umfällt, χαμαιτύπ η. Bei Folgdn dick, gemästet, neben πολύσαρκος Luc. D. Mort. 10, 5, καὶ πιμελής de salt.; πάνυ παχὺς τὸ σῶμα, Ath. XII, 550 f; auch γῆ, Xen. oec. 17, 8. – Bei Her. 5, 30. 77. 6, 91. 7, 156 sind οἱ παχέες die Wohlgenährten, Dicken, die Wohlhabenden; vgl. Ar. Equ. 1144 Vesp. 287 Pax 640; u. so bei Hesych. οἱ πάχητες. – Auch von leblosen Dingen, von großem Umfange, dick, λᾶαν, ὃς πρ υμνὸς παχύς, αὐτὰρ ὕπερϑεν ὀξ ύς, Il. 12, 446; σκῆπτρον παχύ, 18, 416; αἷμα παχὺ πτύοντα, dickes, geronnenes Blut, 23, 697; αὐλὸς αἵματος Od. 22, 18; ἐλάτας τε παχείας, Hes. O. 507; παχεῖαι ϑρ υαλλίδες, Ar. Nubb. 59; πέδαι, Vesp. 435; λεπτῷ ἱματίῳ ἢ παχεῖ, Plat. Crat. 389 b; vgl. Xen. Oec. 17, 3. – Uebtr., weil übermäßige Dicke des Leibes häufig dem Verstande schadet, stumpfsinnig, dumm, γνώσῃ δὲ σαυτὸν ὡς ἀμαϑὴς εἶ καὶ παχύς, Ar. Nubb. 842; καὶ ἠλίϑιος, Luc. Alex. 6. 9 u. a. Sp.; παχὺς εἰς τὰς τέχνας, καὶ οὐ λεπτοὶ οὐδὲ ὀξέες, Hippocr., zu stumpfsinnig für die Künste; παχύτερον ἔχει τῆς ἀκοῆς, d. i. etwas schwer hören, Heliod. 5, 18; παχὺς τὴν μνήμ ην, stumpf an Gedächtniß, Philostr. Auch von der Stimme, παχέα κρώζειν, dumpf krächzen, Arat Dios. 221. – Neben dem regelmäßigen compar. παχύτερος findet sich auch πάσσων; καί μιν μακρότερον καὶ πάσσονα ϑῆκεν ἰδέσϑ αι, Od. 8, 20, vgl. 24, 369; u. παχίων, Arat. 758; u. ueben dem regelmäßigen superl. παχύτατος, Hippocr., auch πάχιστος, Il. 16, 314.
-
2 πρῖνος
πρῖνος, ἡ, die immergrüne Eiche, Steineiche, ilex; Hes. O. 438; Ar. Ran. 858; Theocr. 5, 95; – auch die Stecheiche, ilex aquifolium; Theophr.; πρίνοιο ἀκάνϑαις, Arat. Dios. 390; – u. die Scharlacheiche, welche die Scharlachbeeren, κόκκος trägt, Theophr.; dah. πρίνου ἄνϑος, die Scharlachfarbe, Plut. Thes. 17, aus Simonid. (wo vulg. πρῑνός als gen.)
-
3 περι-σπεύδω
περι-σπεύδω, von allen Seiten antreiben, verfolgen, τινά, Sp., wie Ios. – Auch = einer Sache nachgehen, um sie aufzusuchen, τινί; Arat. Dios. 390.
-
4 περί-πλεος
περί-πλεος, sehr voll, ganz voll; Xen. Cyr. 6, 2, 33; μυκηϑμοῖο, Arat. Dios. 386. S. περίπλεως.
-
5 πνευμάτιος
πνευμάτιος, auch zweier Endgn, windig, dem Winde ausgesetzt, Wind bringend, Arat. Dios. 53.
-
6 σπίζω [2]
σπίζω, piepen, Arat. Dios. 1024.
-
7 συν-ασταχύω
συν-ασταχύω, voll sein von Kornähren, Arat. Dios. 318.
-
8 σκυθρός
-
9 σκιασμός
-
10 σίφων
σίφων, ωνος, ὁ, ein hohler Körper, Röhre, Halm u. dgl., lat. sipho; der Weinheber, Wein aus einem Fasse zu saugen, Hippon. bei Poll. 6, 19; – der Weinschlauch, Eur. Cycl. 438. – Auch die Feuerspritze, Mathem. vett. – Bei Hesych. ein der Ameise ähnliches Insekt, vielleicht die Mücke, wie Mel. 93 (V, 151), αἵματος ἀνδρῶν σίφωνες κώνωπες, gleichsam die Heber oder Saugröhren des Männerbluts. – Die Wasserhose, wie τυφών, vgl. Schol. Arat. Dios. 785. – [Ι ist außer bei Eur. lang.]
-
11 τρύζω
τρύζω, girren, knurren, murren, schwirren; bes. von der Stimme der Turteltaube, Poll. 5, 89; eben so von Schwalben, jungen Vögeln, Cikaden u. a. Thieren; ὀλολυγὼν τρύζεσκε Theocr. 7, 140; τρύζει Agath. 25 (V, 292); vgl. Arat. Dios. 216; auch vom Gurren im Leibe, Hippocr.; von Menschen = murmeln, brummen, als Ausdruck des Unwillens, ὡς μή μοι τρύζητε παρήμενοι, Il. 9, 311; auch vom geschwätzigen Gemurmel bei einer großen Menschenmasse. Vgl. übrigens τρίζω u. τρύω.
-
12 τρίτατος
τρίτατος, poet. verlängerte Form statt τρίτος; Il. 14, 117 Od. 9, 89 u. öfter; auch Eur. Hipp. 135. τριτάω, davon nur τριτόωσα σελήνη, der Mond am dritten Tage vom Neumond ab, Arat. Dios. 64.
-
13 τινάσσω
τινάσσω, aor. pass. ἐτινάχϑην, auch ἐτινάγην, Strab., schwingen, schütteln, erschüttern; δύο δοῦρε τινάσσων, Il. 12, 298, und so oft von Lanzen; auch φάσγανον, 22, 311, wie Pind. N. 1, 52; σκύταλον, Ol. 9, 30; ἀστεροπήν, Il. 13, 243; αἰγίδα, 17, 595; τινάσσων χερσὶ πυρπνόον βέλος, Aesch. Prom. 919; τόξα καὶ λόγχας ῥόπαλόν τε τινάσσων, Soph. Tr. 510; ἔνερϑε Ποσειδάων ἐτίναξεν γαῖαν, Il. 20, 57; aber χειρὶ δὲ νεκταρέου ἑανοῦ ἐτίναξε λαβοῦσα, 3, 385, ist = zog sie am Kleide, um sie aufmerksam zu machen; ποσὶ δὲ ϑρόνον λακτίζων ἐτίναξε, stieß um, Od. 22, 88; und vom Winde, ἠΐων ϑημῶνα τινάξῃ καρφαλέων, 5, 368, zerstreuen; auch pass., Ὄλυμπος οὔτ' ἀνέμοισι τινάσσεται, 6, 43; ἀμφὶ δὲ πήληξ σμερδαλέον κροτάφοισι τινάσσετο, Il. 15, 609; κρᾶτα, Eur. Herc. fur. 867; auch im med., τιναξάσϑην πτερὰ πολλά, sie schwangen ihre Flügel, Od. 2, 151, wofür Arat. Dios. 239 τινάσσονται πτερύγεσσι sagt; vgl. Ep. ad. 6 (XII, 67); pass. ἐτινάσσετο μακρὸς Ὄλυμπος, er wurde erschüttert, Hes. Th. 680; φόβῳ τινάσσεσϑαι, von Furcht erschüttert werden, erzittern, Ap. Rh. 4, 641.
-
14 τιθός
-
15 τηλοτέρω
-
16 λοχαῖος
λοχαῖος, zum Gebären gehörig, δίφρος, Geburtsstuhl, Artemid. 5, 74. – Von der Saat, schnell, üppig aufschießend, auch = viele dichte Blüthen treibend, Theophr.; vgl. Arat. Dios. 325. Andere erkl. es von schweren Aehren, die sich legen, Phot. lex. – Ἔρως, die versteckte, heimliche Liebe, Cyr. ep. 2 (XV, 9).
-
17 ὀρύχω
-
18 ἀρύω
ἀρύω, fut. ἀρύσω, schöpfen, Wasser herausschöpfen, Hes. Sc. 301; auch im med., Op. 548; att. Form, Ar. Nub. 273; med., ἐκ τοῦ κρατῆρος Plat. Critia 120 a; ἐκ τῶν ποταμῶν μέλι καὶ γάλα ἀρύτονται Ion. 534 a; ἀπὸ τοῦ ποταμοῦ Xen. Cyr. 1, 2. 8; übtr., ψυχὴν ἀπὸ στηϑέων Ap. Rh. 3, 1015. Uebh., sich erwerben, μισϑόν, πλοῦτον, Sp., wie Plut. Bei Arat. Dios. 14, ὠκεανοῦ ἀρύονται, sie schöpfen sich heraus, tauchen auf aus dem Ocean.
-
19 ὀσφραίνομαι
ὀσφραίνομαι, fut. ὀσφρήσομαι, aor. ὠσφρόμην, ὀσφρέσϑαι, selten ὠσφράμην, Her. ὄσφραντο, Sp. auch ὠσφρησάμην, Arat. Dios. 223, u. in späterer Prosa, Lob. Phryn. p. 741; ὅταν ὀσφρανϑῶσι Philem. bei Ath. VII, 289, wie ὀσφράνϑητι Mach. ibid. XIII, 577f; – riechen, wittern, spüren; Eur. Cycl. 154; ὤσφροντο Ar. Ach. 179; ὀσφρόμενος Vesp. 792; gew. c. gen., ὡς ὄσφραντο τάχιστα τῶν καμήλων οἱ ἵπποι, Her. 1, 80, wie Xen. Mem. 2, 1, 24; absolut, Plat. Phaed. 96 b Theaet. 165 d u. Folgende; übertr., ὀσφραίνομαι τοῠ χρυσίου, Luc. Tim. 45. – Spätere Aerzte haben auch das act. ὀσφραίνω, zu riechen geben, riechen lassen, τινά τι, Einen an Etwas riechen lassen, Lob. Phryn. p. 468; dah. pass. ὀσφραίνομαι, gerochen werden. – Die Präsensformen ὀσφρέω u. ὀσφράω sind wohl nie gebraucht, ὀσφρᾶται Luc. Pisc. 48 zweifelhaft, vgl. Lob. zu Soph. Ai. p. 220.
-
20 ἀγεληδά
ἀγεληδά, heerdenweis, Arat. Dios. 233. 347.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Anexo:Personajes de Soul Eater — Esta es una lista de personajes del manga y anime japonés Soul Eater . La serie gira en torno a los estudiantes clasificados como meisters (职人, shokunin?) En la Escuela Vocacional de Armas y Meisters de Shinigami (死神武器职人専门学校, Shinigami Buki… … Wikipedia Español
Iliade — Titelblatt der Iliasausgabe von Theodose Thiel, die in Straßburg am Ende des 16. Jahrhunderts veröffentlicht wurde … Deutsch Wikipedia
Ilias — Manuskript F205 der Biblioteca Ambrosiana in Mailand mit Text und Illustration der Verse 245–253 des achten Buches der Ilias aus dem späten 5. oder frühen 6. Jahrhundert n. Chr … Deutsch Wikipedia
Du gamla — Du gamla, du fria Saltar a navegación, búsqueda Du gamla, du fria (literalmente Tú viejo, tú libre) es el himno nacional de Suecia. La letra de las dos primeras estrofas fue escrita por Richard Dybeck en 1844 y las dos últimas por Louise Ahlén en … Wikipedia Español
Hebrón — Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada, como revistas especializadas, monografías, prensa diaria o páginas de Internet fidedignas. Puedes añadirlas así o avisar … Wikipedia Español
Du gamla, du fria — Español: Tú viejo, tú libre Información general Himno de … Wikipedia Español